انجمن دفاع از قربانیان تروریسم – قاسم تبریزی پژوهشگر تاریخ معاصر در گفت‌وگو با میزان درباره دادگاه‌های رسیدگی به جنایات منافقین اظهار کرد: برگزاری دادگاه رسیدگی به جنایات منافقین کار بسیار خوبی است، اما ۴۲ سال دیر انجام شده است.
قاسم تبریزی در بخش دیگری از مصاحبه اش گفت، در این دوره افراد بسیاری از خانواده شهدا فوت کرده‌اند و یا حادثه جنایت را فراموش کرده‌اند. گذشت زمان فرصت‌ها را از ما گرفت و تاثیر آن را کم رنگ کرد، اما هنوز هم دیر نشده و امیدواریم که نظام قضایی از وزارت اطلاعات و سپاه پاسداران گزارش‌های خاص جنایات این گروه تروریستی را در اختیار دادگاه قرار دهند تا به جنایات این گروهک مردم‌کش به درستی رسیدگی شود.
وی ادامه داد: بخشی از اسناد هستند که نیاز به کار حقوقی دارند و در عین حال باید مستندات آن در داخل و سطوح بین‌المللی ارائه شود. پرداختن به این وجهه از جنایات منافقین یکی از خدمات خوب قوه قضاییه محسوب می‌شود.
تبریزی رسیدگی به جنایات گروه‌های دیگری مانند چریک‌های فدایی خلق، کومله، حزب دموکرات کردستان و سایر گروهک‌هایی که با نام ایدئولوژی، جنایت‌هایی را علیه مردم انجام داده‌اند، خواستار شد.
وی نحوه انتشار اطلاعات و اسناد را مورد بررسی قرار داد و تاکید کرد: از آنجا که برخی از جوانان و نوجوانان که در دهه‌های اخیر متولد شده‌اند و از ماهیت درست فرقه جنایتکار منافقین اطلاعاتی ندارند، پس‌نیاز است تا انتشار مطالب درباره این گروهک با توجه به محتوا و مخاطب امروز، پیاده‌سازی و رسانه‌ای شود. بایستی برخی اسناد به صورت تاریخ شفاهی و برخی دیگر در قالب کتاب منتشر شده و در اختیار مخاطبان قرار گیرد. برخی اطلاعات در اختیار روزنامه‌نگاران قرار داده شود و برخی نیز در اختیار مراکز ادبی و هنری قرار گیرد تا در فیلم‌نامه‌نویسی، رمان‌نویسی و نمایشنامه‌نویسی مورد استفاده قرار گیرد.
این پژوهشگر تاکید کرد: نمی‌توان در افشای اسناد و مدارک ترور مردم توسط فرقه منافقین، تنها به انتشار کتاب اکتفا کرده، بلکه باید از کمک بخش‌ها و حوزه‌های مختلف هنری مانند فیلم، تئاتر یا خاطره‌نگاری هم استفاده کرد. معضل اصلی، نبود یک مدیریت هوشیار در جامعه است که با رصد کردن موسسات و مراکز مختلف و در نظر گرفتن توانمندی افراد حقیقی و حقوقی اقدام به ارائه اسناد و جریان‌سازی کند.
تبریزی بیان کرد: یکی از جریانات سیاسی و فکری در تاریخ معاصر فرقه جنایتکار منافقین (مجاهدین خلق) هستند که از دهه ۴۰ تا کنون بیش از ۶۰ سال با تاریخ ما گره خورده است، باید این گروهک را در ابعاد و عرصه‌های مختلف مورد بررسی قرارداد؛ ابتدا بعد ایدئولوژی و اعتقادی که نوعی باور به اسلام، مارکسیسم و ماتریالیسم محسوب می‌شود، بُعد دیگر تشکلات سیاسی این حزب که سه دوره را پشت سر گذاشته است؛ دو دوره اول از تاسیس تا سال ۵۳ و دوره دوم قوت پیدا کردن جریان مارکسیسم و در مرحله آخر بعد از پیروزی انقلاب اسلامی است.
وی عملکرد گروهک تروریستی منافقان را بیان و تصریح کرد: این فرقه جنایتکار در مقابل وحدت ملی ایستاد و ابزاری در دست آمریکا و صدام برای ضربه زدن به نظام و ایران شد و در نتیجه ضربات جبران‌ناپذیری را به مردم شریف ایران وارد کرد. آن‌ها به لحاظ عملکرد در گذشته یک تفکر انحرافی را ایجاد کرده‌اند که نقد ایدئولوژی را می‌طلبد و در یک حرکت تغییر ماهیت از اسلامی که مدعی آن بودند را به مارکسیست پشت سر گذاشتند، اما در عمل به عنوان یک جریان در مقابل اقتدار ملی و استقلال ملت ایران ایستادند.
این پژوهشگر دستاورد‌های فرقه جنایتکار منافقین را مورد ارزیابی قرار داد و افزود: این گروهک تروریستی حرکتی مسلحانه را آغاز کردند، اما نه به عنوان یک جریان بر آمده از دل مردم و برای منافع عمومی، بلکه جریانی که از بیرون مرز‌ها هدایت می‌شد و بر اساس اسناد منتشر شده در همان سال‌های ۵۷ تا ۶۰ ابتدا با فرانسوی‌ها ارتباط برقرار کرد.
وی ادامه داد: اینکه چه زمانی با آمریکایی‌ها ارتباط گرفتند قطعاً بعد از سال ۶۰ بوده و بدین ترتیب حمایت‌های ابتدایی توسط فرانسه شکل گرفت و بعد در قالب حرکت‌های تروریستی که به شهادت بیش از ۱۷ هزار شهید مظلوم ختم شد با حمایت مستکبران انجام شد. سیستم اطلاعاتی فرانسه، انگلستان و آمریکا و بعد از آن کشور‌هایی مانند آلمان و به‌طورکلی غرب پشتیبانان تشکیلات جهنمی منافقین بودند.
تبریزی به میزان اسناد به‌دست‌آمده از جنایات منافقین پرداخت و بیان کرد: اسناد بسیار مهمی از درون خانه‌های تیمی فرقه جنایتکار منافقین به دست آمده است که بیش از ۵۰۰ زونکن را شامل می‌شود؛ افرادی که در خانه‌های امن خود برای ترور حضور داشته و گزارش‌های بسیار مفصلی از تحرکات و جنایات آن‌ها وجود دارد. از طرفی بعد از سقوط صدام عراقی‌ها اسنادی را که در استخبارات عراق وجود داشت، به جمهوری اسلامی ایران تحویل داد که در اختیار وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه قرار گرفت.
وی ادامه داد: فیلم‌هایی شامل ۳۵۳ ساعت نوار تصویری از قرارداد‌های فرقه منافقین و پول‌های ردوبدل شده بین این گروه تروریستی و رژیم بعث عراق وجود داشت که در دوره صدام به عنوان سند نگهداری شده و اکنون در اختیار ایران است. در کنار پول‌های مبادله شده، لیست کسانی که باید ترور می‌شدند هم بوده است. من ۱۷ ساعت آن را دیده‌ام و به‌صورت متن آماده در اختیار سازمان صداوسیما قرار داده‌ام، اما متاسفانه رسانه ملی تاکنون اقدام به پخش آن نکرده است.
این پژوهشگر به نهاد‌هایی که اسناد مربوط به فرقه منافقین را حفاظت می‌کنند، اشاره و بیان کرد: بخشی از اسناد جنایت‌های منافقین در دست وزارت امور خارجه قرار دارد که توسط سفارتخانه‌ها به این وزارتخانه انتقال داده شده است و شامل اسناد بسیاری از جنایت‌های منافقین است.
تبریزی تصریح کرد: وزارت اطلاعات در سه بخش اسناد مربوط به جنایت‌های منافقین را نگهداری می‌کند. یک بخش آن متعلق به اسناد قبل از انقلاب این گروهک است که برخی از اعضا مانند وحید افراخته و یا مسعود رجوی با ساواک همکاری‌هایی داشتند که اسنادی مهم محسوب می‌شود و تنها اندکی از این اطلاعات منتشر شده است که این مهم تنها به علت کوتاهی بوده و قابل توجیه نیست. این اسناد باید منتشر شود تا محقق و نویسنده بتواند بر اساس این اطلاعات به نگارش کتاب پرداخته و آگاهی‌رسانی وسیع درباره جنایات منافقین در اختیار مردم قرار گیرد. شاید چند سند تنها جنبه امنیتی داشته باشد، اما بقیه اسناد باید در اختیار موسسات، پژوهشگران، متخصصان و صاحب‌نظران قرار گیرد.
وی ادامه داد: مجموعه اسناد فعالیت‌های بعد از انقلاب این گروهک شامل دو بخش است. یک بخش آن درباره فعالیت‌های آن‌ها از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۰ ارائه شده که آغاز مبارزات مسلحانه را شامل می‌شود، بخش عمده دیگر رابطه با صدام و رژیم بعث عراق را شامل می‌شود.
این نویسنده افزود: تاکنون بیش از ۸۰ عنوان کتاب در مورد افرادی که زمانی عضو سازمان بوده و اکنون جدا شده‌اند به رشته تحریر درآمده و منابع بسیار خوبی محسوب می‌شود، اگرچه برخی از آن‌ها تعارضاتی با اسناد در دست ما دارد.
این پژوهشگر انتشار اسناد و نحوه آن را مهم خواند و افزود: نهاد‌های که اسناد و اطلاعات درباره این گروهک را در اختیار دارند، باید این اطلاعات را به صورت طبقه‌بندی شده در اختیار مردم قرار دهند. تبدیل برخی اسناد به کتاب که باید وزارت اطلاعات و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی خودشان تدوین و منتشر کنند و بخش دیگر باید در دسترس موسسات پژوهشی و سازمان اسناد بگذارند که هم در مراکز و هم در استان‌ها، در اختیار پژوهشگران قرار داده شود.
