اگرچه در زیر خاکستر جنگ جهانی دوم، عشق، امید، آرزو و آرمانهای والای بشری و در یک کلام انسانیت دفن شد، اما بر روی آن سازمانی شکل گرفت که رسالتش ایجاد صلح و امنیت بشری، و آرمانش برابری و برادری نوع بشر بود. تاسیس سازمان ملل متحد در سال 1945 و تصویب منشور ملل متحد با این مقدمه که “مصمم به محفوظ داشتن نسل‌های آینده از بلای جنگ است و به حقوق اساسی بشر، حیثیت و ارزش شخصیت انسانی ایمان دارد” نویدِ جهانی به دور از ظلم و ستم، و توسعه روابط دوستانه بین ملت‌ها، ترویج پیشرفت اجتماعی و معیارهای بهتر زندگی و حقوق بشر و از همه مهمتر صلح و امنیت را می داد.
73 سال تلاش و فعالیت سازمان ملل علی رغم مشکلات فراوان، دستاوردهای قابل توجهی در ارتقاء حقوق بشر و ایجاد بستر تعامل و گفتگو در جهان برای پیشگیری از وقوع جنگ جهانی دیگری داشته است، اما زیاده خواهی، قدرت طلبی و تضاد منافع دولتهای قدرتمند در کنار ضعفهای سازمان ملل شرایط را به گونه ای رقم زده است که جهان امروز، همچنان شاهد نابرابری، نا امنی، جنگ، تجاوز، تروریسم و نقض حقوق بشر است.
24 اکتبر روز ملل متحد فرصتی بود تا ضمن گرامیداشت این روز خجسته، نگاهی به عملکرد سازمان ملل در زمینه قربانیان ترور داشته باشیم، بر همین اساس نشست تخصصی ” بررسی کارآمدی سازمان ملل متحد در حمایت از قربانیان تروریسم” به همت انجمن دفاع از قربانیان تروریسم و همکاری دانشگاه علامه طباطبایی و مرکز اطلاعات سازمان ملل در تهران، و حضور مقامات دیپلماتیک و شخصیت های علمی و حقوق بشری جهت تقویت نقش سازمان ملل در حمایت از حقوق بشر قربانیان تروریسم برگزار، که نتایج آن به شرح ذیل اعلام و از مقامات مسئول در سطح ملی و بین المللی درخواست داریم نسبت به رفع موانع و اجرایی شدن این مبانی اساسی اقدامات لازم را مبذول دارند.
1- سازمان ملل متحد نقش موثری در حمایت از قربانیان تروریسم نداشته و در بسیاری از موارد نسبت به حقوق این قشر غفلت داشته است.
2- مسئولیت اولیه حمایت از قربانیان تروریسم و پاسداری از حقوق آنها بر عهده دولتهای عضو است و سازمان ملل متحد نقشی مهم در پشتیبانی از دولتهای عضو برای اجرای محور اول و چهار خط مشی جهانی مقابله با تروریسم دارد.
3- سازمان ملل باید از طریق همبستگی با قربانیان و پشتیبانی آنان و کمک در راستای ظرفیت سازی، ایجاد شبکه ها و سازمانهای جامعه مدنی و ارائه کمک به آنها به خصوص به انجمن های مربوط به قربانیان تروریسم و تشویق دولتهای عضو به ارتقاء حمایت و احترام به حقوق قربانیان نقش ایفا میکند.
4- نظام حقوق بشر در حمایت هنجاری از قربانیان تروریسم و خانواده های آنها با کمبودهای زیادی مواجه نیست، اما در بعد سازمانی و ایجاد ساختار گامهای بلندی باید بردارد و این نیازمند عزمی جهانی است عزمی که سازمان ملل متحد در مرکز آن قرار گرفته است.
5- گوش های سازمان ملل متحد برای شنیدن صدای قربانیان تروریسم بسیار سنگین بوده و شاید همین نشنیدن صدای قربانیان تروریسم است که جامعه بین المللی را در مقابله با تروریسم ناکارآمد ساخته است.
