مامور سابق سیا: از مردم افغانستان عذرخواهی می کنم
سایت اکنون دموکراسی در مصاحبه ای با کریستوفر آرون، تحلیلگر اطلاعات سابق سیا، و ایال پرس (نویسنده کتابی با نام کارهای کثیف)، به بررسی نقش برنامه پهپادی امریکا در حمله به افغانستان و اثرات آن بر سربازان امریکایی پرداخته است.
کریستوفر آرون: دیدن چنین اتفاقی در زمانی که ما عقب نشینی می کردیم خیلی وحشتناک بود. نمی خواهم بگویم که چنین اتفاقاتی در زمانی که در این جنگ حضور داشتم امری شایع بود، اما این اتفاقات می افتاد. در هر موردی از کشته شدن افراط گرایان یا تروریست ها، مطمئنا تلفات غیرنظامی حضور داشت. ما آن تلفات را در خیابان ها و در روز بعدی می دیدیم. فردی را هدف قرار می دادیم و روز بعد می دیدیم که دو یا سه تابوت در خیابان ها حمل می شدند.
کریستوفر آرون: برای من همینطور است، و نه تنها برای من، برای بسیاری از افرادی که من با آن ها از طریق برنامه های بازپروری در ارتباط هستم نیز همینگونه هستند. و بازهم باید بگویم که از نظر فنی من کهنه سرباز نیستم. من کارمند وزارت دفاع بودم . اما به هر حال، با برخی از افرادی که به همین طریق آسیب دیده اند در ارتباط هستم. این نوع متفاوتی از استرس پس از حادثه است. هیچ راهی وجود ندارد که بتواند میان آنچه من تجربه کردم و کسانی که مرگ برادران خود را در عملیات نظامی دیده و جلوی چشمانشان منفجر شده و یا حواس و اعضای خود را از دست داده، وجود ندارد. من نمی خواهم تجارب خود را مقایسه کنم. اما همزمان، ما چیزی را تجربه کردیم.
در ابتدای برنامه پهپادی، حرف های بسیاری شنیده می شد که این اقدامات مانند از بین بردن حشرات و بازی ویدئویی است اما پس از آن زمانی که تحقیقاتم را شروع کردم و همچنین بر اساس یافته های تحقیقات ارتش، شاهد نرخ های بالای تحلیلگران و اپراتورهای پهپادهایی بودم که از آن برنامه پهپادی خارج شده بودند و یا از نظر جسمی و روانی فرسوده شده اند. چرا؟ چرا؟ به این دلیل نیست که آن ها از بمب های کنار جاده ای فرار کرده اند، همانند جراحت ها و استرس های پس از حادثه که سربازان دارند. بلکه به این دلیل است که آن ها هر روزه و در هر شیفتی شاهد بروز خشونت بر روی صفحات مانیتور هستند، یعنی از راه دور و در برخی موارد آن ها خود را مسئول مواردی می دانند که اشتباهی در آنها رخ داده، یعنی حملاتی که رخ داده و آنها مطمئن نیستند چه کسانی را مورد هدف قرار داده اند.
و این گزاره یعنی “جراحت اخلاقی” به وفور مشاهده شد، نه تنها در آنچه من مطالعه می کردم بلکه زمانی که در واقع از پایگاه ها بازدید کرده و با روانشناسان در آن پایگاه ها صحبت می کردم. فکر می کنم که جراحت اخلاقی، دوباره، نه فقط به افرادی که آن را تجربه کرده و شاهد رخدادها بوده اند بلکه بر تمامی ما ناظر است یعنی جامعه ای که تصمیم گرفته که این یکی از راههای ادامه یافتن جنگ هایمان می باشد.
امی گودمن: و در انتها و خیلی سریع می پرسم. کریس آیا تو آنچه را که دیگران “جنگجوی شاسی به دست” می خوانند بودی؟ و آیا شیوه برخورد با این جنگجویان شاسی به دست و یا اپراتورهای پهپادها با سربازان در میدان نبرد متفاوت بود؟
کریستوفر آرون: من اپراتور شاسی به دست نبودم. ما با آنها به صورت مستقیم در ارتباط بودیم. منابع اطلاعاتی گسترده ای دور هم جمع می شوند تا در نهایت تصمیم گرفته شود که آیا حمله ای اتفاق بیفتد، موشکی از پهپاد شلیک شود و یا سربازها وارد معرکه شوند. بنابراین جایگاه من در آن زنجیره تحلیلگری اطلاعات بود. ما اساسا ارزیابی های خامی در مورد آنچه که در میدان اتفاق می افتاد ارائه می دادیم. ما از پهپادها، میدان را نظارت می کردیم و رهبران نظامی می آمدند و از ما می پرسیدند که آیا مثلا در یک ساختمان زنان و کودکان هستند و بر اساس پاسخی که می دادیم اقدام می کردند و در برخی موارد پس از یک دقیقه مشاهده می کردیم که نوری قوی در صفحه ظاهر شد و پس از آن جنازه هایی بودند که بیرون آورده می شدند. بنابراین من اپراتور شاسی به دست نبودم اما مسئول اطلاعاتی بودم که بر اساس آن ها، اپراتورهای شاسی به دست اقدام می کردند.
امی گودمن: خیلی ممنون کریس، تحلیلگر اطلاعات سابق سیا برای برنامه پهپادی، که امروز با ما بودی.
