متن پیام وی به شرح زیر است:
سلام، من دکتر جوزف رونکا، استاد بازنشسته کالج اسپرینگفیلد، ماساچوست، نماینده انجمن بین‌المللی مدارس مددکاری اجتماعی (IASSW) در سازمان ملل متحد و نویسنده هستم.
ابتدا می‌خواهم از مهدی و از این گروه بسیار مهم، یعنی انجمن دفاع از قربانیان تروریسم (ADVT) از تهران، به ویژه در این روزهای نسل‌کشی، که شامل گرسنگی دادن گسترده یا به تعبیر دادگاه بین‌المللی کیفری، “نسل‌کشی محتمل” در غزه می‌شود، تشکر کنم.
همچنین می‌خواهم “از انجمن دفاع از قربانیان تروریسم به خاطر ارسال عکس‌هایی از برخی از کودکانی و زنانی که در بمباران تأسیسات هسته‌ای ایران جان باختند، تشکر کنم.
در مجموع حدود ۳۸ کودک و در مجموع ۷۰۰ غیرنظامی قربانی بمباران‌های اخیر شده‌اند. من این عکس‌ها را به همراه بیانیه انجمن در مورد تجاوز اسرائیل به آنجا با همکاری کشورم ایالات متحده، برای نیویورک تایمز ارسال کردم.
روزنامه‌ای که تمایل دارد به ارزیابی بی‌طرفانه از وقایع معاصر افتخار کند.
من هرگز از آنها پاسخی نشنیدم و به عنوان خواننده مشتاق آن روزنامه، هرگز هیچ اشاره‌ای به کشته شدن کودکان در آن بمباران ها ندیدم که این موضوع را با منابع مختلف در اینترنت راستی‌آزمایی کردم.
علاوه بر این، باید گفت که واکنش آمریکایی‌ها به آن بمباران ها به این شکل بود که تقریباً ۴۹٪ موافق و ۵۱٪ مخالف بودند.
با این حال، نیویورک تایمز، دائماً از جنگ در خاورمیانه ابراز تاسف کرده و به افزایش تعداد تلفات و مرگ و میر در غزه اشاره می‌کند که تا ۲۰ آگوست، در مجموع ۶۲۰۰۰ غیرنظامی تخمین زده شده است
که نیمی از آنها ۳۱۰۰۰ زن و کودک بوده‌اند. البته نباید فراموش کرد که تمام جان‌های از دست رفته، چه یهودی، مسیحی، مسلمان یا هر فرقه دیگری، مقدس هستند.
بنابراین، مایلم به همه شما، که تا آنجا که من می‌دانم، در این رویداد در ۲۱ آگوست ۲۰۲۵، روز جهانی یادبود و ادای احترام به قربانیان تروریسم، خوشامد بگویم.
بخش عمده‌ای از این مراسم را خانواده‌های قربانیان تروریسم تشکیل می‌دهند. در واقع، موضوع این روز در سال ۲۰۲۵ این است: اتحاد با امید؛ اقدام جمعی برای قربانیان تروریسم.
می‌خواهم به همه شنوندگان یادآوری کنم که اعلامیه جهانی حقوق بشر سازمان ملل متحد که در ابتدا در سال ۱۹۴۸ به عنوان یک سند تشویقی تدوین شد
و دولت‌ها را به رعایت اصول اساسی حقوق بشر ترغیب می‌کرد، امروز در سال ۲۰۲۵ به طور فزاینده‌ای به عنوان قانون عرفی بین‌المللی شناخته می‌شود که همه دولت‌ها باید از آن پیروی کنند.
من در اینجا به ماده ۱۶(۳) اشاره می‌کنم که به طور خاص در مورد حمایت از خانواده صحبت می‌کند:
خانواده واحد گروهی طبیعی و اساسی جامعه است و باید از سوی جامعه و دولت حمایت شود.
حقوق قطعاً به هم وابسته هستند و ما نمی‌توانیم بدون تضمین حق حیات، از حمایت از خانواده صحبت کنیم.
به عنوان مثال، حقی که تروریسم آشکارا آن را نقض می‌کند، همانطور که در ماده ۳ آمده است.
هر کسی حق حیات، آزادی و امنیت شخصی دارد و ماده ۲۸ خواستار یک نظم عادلانه اجتماعی و بین‌المللی است، در نهایت همکاری جهانی که تنها از طریق صلح و نه خشونت قابل دستیابی است.
بنابراین، همه دولت‌ها تعهد بین‌المللی دارند که با آموزش «صلح، مدارا و دوستی» در بین ملت‌ها، همانطور که در ماده ۲۷ اعلامیه جهانی آمده است، از جنگ و تروریسم جلوگیری کنند
و در صورت وقوع تروریسم، نوعی غرامت نقدی یا از طریق مشاوره و مراقبت‌های بهداشتی در دسترس آسان برای قربانیان و عزیزان در صورت لزوم ارائه دهند.
همچنین مایلم توجه شما را به موضوع امید در روز ۲۱ آگوست جلب کنم.
در مورد کهنه سربازان آمریکایی که اغلب شاهد وقایع آسیب‌زای وحشتناک و عظیمی در حین خدمت در جنگ‌ها بوده‌اند،
باید اضافه کنم که تنها در ایالات متحده آمریکا، سال گذشته تقریباً ۶۵۰۰ خودکشی در بین این گروه رخ داده است.
همانطور که در گزارش ۲۰۲۵ در مورد وضعیت خودکشی کهنه سربازان در ایالات متحده ذکر شده است، نزدیک به ۱۸ خودکشی در روز.
تحقیقات گسترده نشان می‌دهد که خودکشی لزوماً ناشی از افسردگی نیست، بلکه به دلیل احساس ناامیدی و یاس نسبت به آینده فرد است.
همچنین، به نظر می‌رسد که این احساس ناامیدی اخیراً افزایش یافته است.
اینجاست که دولت‌ها باید یک ماده اساسی از منشور سازمان ملل را اجرا کنند که خود را به موارد زیر متعهد می‌کند:
ماده ۵۵ (الف) – استانداردهای بالاتر زندگی، اشتغال کامل و شرایط پیشرفت و توسعه اقتصادی و اجتماعی.
ماده ۵۶ – اعضا خود را متعهد می‌کنند که برای دستیابی به این اهداف، اقدامات مشترک و جداگانه‌ای انجام دهند.
بنابراین، امید و اقدام جمعی ارتباط نزدیکی با موضوع روز جهانی یادبود و ادای احترام به قربانیان تروریسم دارند.
در پایان، می‌خواهم چند نکته از یک عبارت باستانی لاتین را که در اینجا مرتبط می‌دانم، به اشتراک بگذارم:
در هیلاریاتس تریستیا؛ در تریستیا هیلاریاتیس، یعنی در شادی غم و در غم شادی وجود دارد.
بنابراین، در حالی که می‌دانم بسیاری از خانواده‌های اینجا در عمیق‌ترین غم و اندوه عزیزان خود هستند که قربانی تروریسم شده‌اند،
مانند قربانیان بخت و اقبال ظالمانه‌ای که در نمایشنامه هملت شکسپیر هنگام تأمل در معنای زندگی و رنج بیان شده است،
همچنین می‌دانم که خاطرات شما پر از شادی و خوشبختی عظیم از زندگی عزیزانتان است، که برخی از آنها در حالی که آسیب‌دیده هستند، هنوز زنده‌اند و همچنان قلب‌های شما را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
من این کلمات را به عنوان نوعی کلیشه یا نوشدارویی برای تسکین رنج شما ارائه نمی‌دهم،
بلکه به عنوان پژواکی از کلماتی که اغلب به آلبر کامو، اگزیستانسیالیست فرانسوی نسبت داده می‌شود، ارائه می‌دهم که گفته است:
«جلوی من راه نرو… نمی‌توانم دنبالت کنم. پشت سرم راه نرو… نمی‌توانم رهبری کنم. در کنار من راه برو… فقط دوست من باش.»
امیدوارم در این سخنرانی با شما همراه بوده باشم و امیدوارم شما مرا به عنوان یک دوست بدانید.
