باید بدانیم که تنها بیان برخی کلمات و عبارات که بسیاری از سیاسیون بعد از حوادث بیان می کنند کارساز نخواهد بود. واژه ها باید در عمل محقق شوند
سایت انگلیسی زبان metro روایتی از یک قربانی تروریسم را اینگونه بیان می کند:
آخرین حادثه تروریستی در منچستر، که در اثر آن سه نفر به شدت مجروح شدند، نشان داد که سیاستمداران ما هنوز درس عبرتی از حملات سال 2017 دریافت نکرده اند.
چرا این گونه است که پس از هر حمله، ما یک پاسخ مشابه را می بینیم: اعلام می کنند که “با قربانیان اعلام همبستگی و همدردی می کنند” و پس از آن، در واقع، هیچ کاری برای ما انجام نمی دهند.
با این حال، در اینجا پرسشی بهتر می تواند مطرح شود اینکه چرا ما به عنوان یک جامعه، ظاهرا این حملات را آنقدر عادی جلوه می دهیم که به خود تلقین کنیم که پاسخی که مقامات به این حوادث می دهند نیز کفایت می کند؛ این جریان ادامه دارد تا حمله بعد نیز اتفاق بیافتد. باید طور دیگری فکر کرد.
پس از حملات وست مینستر در ماه مارس سال 2017، نخست وزیر ترزا اعلام کرد که “با افراد صدمه دیده اعلام همبستگی می کند” و تنها چند ماه بعد از دریافت خدماتی درمانی، دفتر رسیدگی و خدمات دهی او از ادامه کار خوداری کرده است چرا که مدعی بودند که دولت تنها متعهد به حمایت جامع و سریع بوده است.
علی رغم چنین اظهارات جسورانه، در طی دو سال گذشته موارد قانونگذاری حمایتی ناچیزی از قربانیان تروریسم وجود داشته است و میتوان انتظار داشت که بیانه و اعلام همبستگی ظاهری نخست وزیر با قربانیان تروریسم حادثه منچستر چند ماه قبل میتواند به همین مقدار در راستای قوانین باشد.
وقتی که حمله وست مینیستر به یک سالگی خود رسید، من و دیگر قربانیان از طریق شورای شهر وست مینستر به دفتر شهرداری لندن، به سیاستمداران محلی و ملی مراجعه کردیم و حتی در مورد برنامه هایی که برای توجه و رسیدگی به اینگونه حوادث داشتند توضیح خواستیم. پاسخ از همه این افراد مشابه بود: “ما مسئولیتی نداریم”.
اینگونه پاسخ به افراد آسیب دیده از تروریسم مبنی بر عدم حمایت از آنان بعد از حادثه، خود میتواند ترغیبی باشد برای انجام حملات تروریستی بعدی.
تا به امروز هیچ فردی از مقامات یا نمایندگان احزاب سیاسی با افراد آسیب دیده و یا خانواده افراد کشته شده در حادثه 22 مارس سال گذشته ملاقات نکرده است و حتی با ما تماس نگرفته اند. و در حالی که به دومین سالگرد این حادثه نزدیک می شویم هنوز با ترس و نگرانی از وقوع چنین حوادثی در نقاط مختلف به سر می بریم.
بیانیه های جذابی که تا حدی مهم به نظر می رسد، چندان برای قربانیان تروریسم نیازمند به رسیدگی کافی نیست و کمک نخواهد کرد به ویژه اینکه آثار و نتاریج اینگونه حوادث برای سالها باقی خواهد ماند.
کمپین شهردار Sadiq Khan با شعار “#LondonUnited” در سال 2018 برای نشان دادن وقایع سال گذشته، متاسفانه نمی تواند برخوردار از حقایق مورد نظر ما قربانیان تروریسم باشد.
علاوه بر این، کمبود آگاهی نسبت به مسائل پشتیبانی و حمایتی از افراد آسیب دیده از تروریسم در واقع قربانیان زیادی را مجبور به ایراد مصاحبه با شبکه های تلویزیونی جهت تلاش برای دریافت پشتیبانی و حمایت کرده است.
یکی از نمونه هایی که همیشه به آن اشاره می کنم این است که دو نوجوان که تحت تاثیر حوادث در منچستر (Manchester Arena Attack) قرار گرفته بودند حتی بعد از حضور در شبکه های تلویزیونی و درخواست کمک های روحی و روانی از مردم و مقامات (و حتی یک مورد از آنها در فکر خود کشی) باز هم توجهی به آنها نشده است.
76 درصد از پاسخ دهندگان به نظرسنجی اخیر از قربانیان تروریسم توسط گروه مبارزه با تروریسم Survivors Against Terror جهت ارائه خدمات بهداشت روان در انگلستان برای بهبود وضعیت قربانیان، نشان می دهد آنها در این مبارزه تنها نیستند.
ما باید بدانیم که تنها بیان برخی کلمات و عبارات که بسیاری از سیاسیون بعد از حوادث بیان می کنند کارساز نخواهد بود. واژه ها باید در عمل محقق شوند و اکنون فرصت مناسبی است برای سیاسیون که به بی توجهی های گذشته در قبال افراد آسیب دیده و کشته شده از تروریسم رسیدگی کنند.
