“زندگی با هم در صلح” در کل مربوط به پذیرش تفاوتها و داشتن توانایی شنیدن، شناختن، احترام و قدردانی از دیگران، و همچنین زندگی در مسیری صلح آمیز و مشترک است.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در قطعنامه 72/130 خود اعلام کرد که روز بین المللی زندگی در کنار هم در صلح 16 مه به عنوان وسیله ای برای بسیج تلاش های جامعه بین المللی برای ارتقاء صلح، تسامح، انعطاف، درک و همبستگی است. هدف این روز، ارتقاء اشتیاق به زندگی و همکاری با یکدیگر، و یکپارچه و متحد بودن در اختلافات و تنوع است، که به منظور ایجاد یک جهان پایدار از صلح، همبستگی و هماهنگی است.
این روز، کشورها را برای پیشبرد آشتی بیشتر به منظور اطمینان از صلح و توسعه پایدار، از جمله به همکاری با جوامع، رهبران مذهبی و سایر بازیگران مرتبط، از طریق اقدامات آشتی جویانه و اعمال خدمت و تشویق به عفو و محبت در میان افراد، دعوت می کند.
پس از ویرانی ناشی از جنگ جهانی دوم، سازمان ملل متحد برای نجات نسل های بعدی از وقوع جنگی دیگر تاسیس شد. یکی از اهداف سازمان ملل دستیابی به همکاری بین المللی در حل مسائل بین المللی است، از جمله ترویج و تشویق احترام به حقوق بشر و آزادی های اساسی برای همه بدون تمایز نژاد، جنسیت، زبان و مذهب.
در سال 1997 مجمع عمومی با قطعنامه 52/15 خود سال 2000 را به عنوان “سال جهانی فرهنگ صلح” اعلام کرد. در سال 1998، دوره سال های 2001 تا 2010 را به عنوان “دهه بین المللی برای فرهنگ صلح و عدم خشونت برای کودکان جهان” اعلام کرد.
در سال 1999، مجمع عمومی با قطعنامه 53/243، اعلامیه و برنامه عمل برای فرهنگ صلح را تصویب کرد که به عنوان ماموریت جهانی برای جامعه بین المللی، به ویژه نظام سازمان ملل متحد، به منظور ارتقاء فرهنگ صلح و عدم خشونت که به نفع تمام بشریت، از جمله نسل های آینده است محسوب می شود.
این اعلامیه در نتیجه مفهومی طولانی مدت و با ارزش – که در قانون اساسی یونسکو آمده است – ظهور یافت: که «از زمانی که جنگ در ذهن انسانها شکل گرفت، در نظر انسانها اینکه باید از صلح نیز دفاع شود شکل گرفت.” این اعلامیه اصلی را مطرح می کند که صلح صرفا عدم وجود اختلاف نیست، بلکه نیاز به یک روند مشارکتی مثبت و فعال دارد که در آن گفتگو مورد تشویق قرار می گیرد و اختلافات با روح درک متقابل و همکاری حل می شود.
اعلامیه همچنین تایید می کند که برای تحقق چنین آرمانی، نیاز به از بین بردن تمام اشکال تبعیض و عدم تسامح وجود دارد، از جمله بر اساس نژاد، رنگ، جنس، زبان، مذهب، عقاید سیاسی یا دیگر عقاید، با منشا ملی، قومی و اجتماعی، اموال، معلولیت، تولد یا دیگر وضعیت.
